خواص انبه
دو نوع انبه وجود دارد: ۱- انبه‌ای که عصاره‌اش مکیده می‌شود . ۲- انبه‌ای که قطعه قطعه شده و بعد به‌مصرف می‌رسد.
انبه نارس دارای مواد زیر می‌باشد.
آب: ۸۱/۵ درصد، سلولز ۵ درصد، املاح معدنی (قابل حل) ۱/۵ درصد، املاح غیر قابل حل ۱/۹ درصد و سایر عناصر .
انبه رسیده دارای مواد زیر می‌باشد:
بیلیروبین زرد ، کاربن بی‌سلفاید، بنزوئت، اسیدسیتریک، اسید گالیک و صمغ.
پوست انبه رسیده دارای مواد زیر است:
اسید سیتریک ، مخلوطی از اسید گالیک ، صمغ ، گالاکتوز و پانتوز.
انبه هم روی درخت می‌رسد و هم در سبد. البته انبه‌ای که روی درخت می‌رسد برای سلامتی مفید‍‌تر است. اگر‌چه انبه‌ای که در سبد می‌رسد شیرین‌تر است.
انبه نارس معرق، قابض و خنک کننده است لذا شربت آن در تابستان بسیار مفید است.
پوست درخت انبه قابض و مقوی است ، صمغ آن نیز قابض می‌باشد. مغز هسته‌اش ضد عفونی کننده است ، گل آن قابض و خنک کننده است.
مضرات انبه:
انبه برای افراد گرم مزاج ( مخصوصاً در صورتی‌که مبتلا به بواسیر و اسهال باشد) مضر است. خوردن آن روی شکم خالی شخص را مبتلا به نفخ شکم میکند. ولی کسانی‌که کرم روده دارند چنانچه صبح اول وقت قبل از خوردن ناشتا چند دانه انبه رسیده میل کنند، کرم روده دفع می‌شود.
نباید در خوردن انبه افراط کرد زیرا سوءهاضمه و بیماری چشم ایاد میکند و خون را غلیظ میکند و در بچه‌ها مبتلا به امراض پوستی می‌شوند.
بتابراین در خوردن انبه باید زیاده‌روی نشود و ضمناً نکات زیر رعایت شود:
- پس از خوردن انبه، به‌فاصله کم شیر یا زنجبیل بنوشید.
- مصرب عصاره لیمو‌ترش بعد از تناول انبه، شما را از عوارض سوء آن باز می‌دارد.
انبه مولد منی ، قوه باه، تجدید کننده جوانی است به‌شرطی که در خوردن آن افراط نشود.
